دلنوشته ای نوروزی از فاطمه هاشمی رفسنجانی برای پدر

به نام خدا

پدرم، نازنینم، امیدم

می بارد آتش؛ از زمین و آسمان شهر

یکسال دیگر هم با همه ناخوشی و نامهربانی ها گذشت و برای من ناخوشی دوری از شما قابل تحمل نبود و نخواهد بود...

اینک بهار دیگری می رسد از راه

سرو ایستاده با ریشه های لرزان بر زمین؛ اما مات و مبهوت و نگران.

کاش می بودی و سرو را از لرزش و سرگردانی ها می رهانیدی و همانند زمین فروتنی را، مانند خورشید گرمی و مهر و دوستی را و چون آسمان سخاوت را به ما می آموختی و همانطور که همیشه امیدوار به آینده بودی ناامیدی ها را از سرزمین دور میکردی و ما را به آینده مبهم و تاریک امیدوار می کردی...

امروز تنها آوازی که می شنوم آواز نا امیدی و خاموشی و فراموشی است...

فاطی بابا - ۱۴۰۰/۱/۱

 

بنیاد امور بیماری های خاص

@cffsd